ჩემთვის და არა მატრო ჩემთვის...

რა ძნალია იმის გაცნობიერება რომ ცხოვრების ერთ ეტაპს წერტილი დაუსვი და აღარასდროს აღარ მიუბრუნდები..ჯერკიდევ არ მჯერა რომ მაგალითად ხვალ უნივერსიტეტში უნდა წავიდე...არ მჯერა რომ სკოლაში აღარ დავბრუნდები..აღარ ვნახავ ჩემს დაქალებს ყოველდღე,აღარ გავერთობი უბრალო ბავშური რაღაცებით..თითქოს ეხლახანს მივხვდი რომ სკოლა მორჩა....თითქოს დაქალებბიც სადღაც გაუჩინერდნენ და დავკარდე...ახალი ხალხი კი გავიცანი რამდენიც გინდა..მაგრამ მათთან დაახლოვებასაც ვერ მოვასწრებ რადგან ყოველღე სხვადასხვა ხალხთან მიწევს კონტაქტი..თან ეს დამპალი გრიპი თითქოს მიჩალიჩებს რა...ცხვირიდანაც ვერ ვსუნთქავ...ალბათ ყველას ცხოვრებაში დგება ან თუნდაც დადგება ეს ეტაპი..არ მეგონა თუ ასე მტკინვეულად გავიცდიდი სკოლასთან განშორებას (რადგან დიდად არ მიყვარდა)...მაგრამ იქ ხომ ცხოვრების ნახევარი კიარადა თითქმის მთელი ცხოვრება გავაატარე,შეიძლება მაგიტომაც მწყდება გული...
როდესაც დიდ ცვლილებეზე ვფიქრობდი ყველა განცდა ყველა დგრძნობა ერთმანეთში მეხლართებოდა..თან მინდოდა თან არა..ვერ წარმოვიდგენდი თუ ესე გამიჭირდებოდა სრულწლოვანება..თითქოს უფრო მეტი მომეთხოვება..
ადრე რაც მთავარი მეგონა ცხოვრებაში ეხლა თითქოს გაუფერულდა და დაკარგა თავისი მნიშვნელობა..
ალბათ ჩემზე უფროსი ამ პოსტს რომ წაიკითხავს იფიქრებს რადროს ამის წუწუნია,აბა მე რა უნდა ვთქვაო..მაგრამ გაითვალისწინე რომ ეხლა ზუსტად იმ პერიოდში ვარ ,როდესაც აღარც პატარა ხარ და არც დიდი..ანუ სადღაც შუაში ხარ და ვერ ხვდები თუ რა გელის..რატომ ხდება ამდენი ცვლილება და თუ ოდესმე შეეჩვევი..აბიტურიენტობა არა მარტო ეროვნულებისთვის მოსამზადებელი პერიოდი არამედ თითქოს ეს არის დრო ცოტა გონზე მოსასვლელი და დიდი ცხოვრებისთვისაც მოსამზადეებელი...
ხანდახან ისევ მიდებაა ცოტა ხანი მაინც ვიყო აბიტურიენტი..ხოო ვიციი ბევრი დეპრესია და ტირილი გადავიტანე მაგ პერიოდში მაგრამ ასევე ძალიან დიდი განათლება მივიღე...ისეთი თვალით შევხედე ლიტერატურას (ჩემი მასწავლებლის დამსახურებით) როგორც არასოდეს მეგონა..მენატრება ჩემი ინგლისურის მასწავლებელიც..საერთოდ მენატრება რა აბიტურიენტობა...მენატრება მაგრამ არ მინდა...ეროვნულებისას რაც ვინერვიულე იმის ნახევარი ცხოვრებაში არ მინერვიულია...
ახლა კი სულ სხვა მაქვს სანერვიულო..ხვალ ელექტრონიკა მაქვს და ვნახოთ რა რას ვიზავ..იქნებ ცხოვრების ეს ეტაპიც ისევე დავძლიო და მომენატროს როგორც აბიტურიენტობა ანადა თუნდაც სკოლა...ყველაფერს დრო გვაჩვენებს...
დრო დროზ ეჩქარა მიქროდააააა.....
ეს პოსტიი ეძღვნება კაპოს..
მიყვარხააარ ჩემოო მკითხველოოო :*:*:*:*:*:*:*